Де Ниро на плажа

Седам на маса за шестмина во инаку празниот ресторан „Нобу“ (Nobu) на островот Барбуда, кога Даниел Шамун, еден од гостите, со поглед ми ја покажува бледорозовата плажа.

„Еве го“, вели тој.

Кон нас, под жешкото сонце, доаѓа Роберт де Ниро, во сива маица и светлокафени шорцеви. На рамото носи старо зелено ранче, а во раката држи торба за повеќекратна употреба.

Неочекувано скромно појавување за добитник на „оскар“. Но Де Ниро не е овде како филмска ѕвезда, туку како човек со работа. Го надгледува завршувањето на својот проект „Бич клуб“ (Beach Club) на Барбуда – комплекс што ќе опфаќа ресторан, хотел и луксузни вили. Делот со хотелот, „Нобу Бич ин“ (Nobu Beach Inn) со 36 соби и приватни вили, треба да биде отворен во ноември 2026 година. Јас сум тука за да видам како оваа легенда внимателно ги проверува најситните детали.

Де Ниро доаѓа пеш од својата скромна куќа на неколку стотини метри од плажата. Го прашувам што има во торбата.
„Јапонки“, одговара тој. „Чевлите не се баш практични на Барбуда.“
Додека тргнуваме кон канцеларијата на неговиот проект, го следам примерот – ги собувам чорапите и патиките, во кои веќе се насобрал ситен песок.

Тоа е и шармот на Барбуда: место каде што времето забавува. Мал карипски остров, околу 50 километри северно од Антигва (со која ја сочинува истата држава), Барбуда отсекогаш била дестинација до која не се стигнува лесно. Може да пристигнете со јахта, приватен авион, кој слетува на новиот аеродром вреден 14 милиони долари, или – како мене – со хеликоптер од Антигва. Комерцијалните летови се реткост.
Островот има, во најдобар случај, два луксузни хотела, но не за долго – покрај „Нобу Бич ин“, во изградба е и „Роузвуд“ (Rosewood).

NOBU BEACH INN

Барбуда со децении ја градела својата репутација на мирно засолниште. Тука, во 1990-тите, принцезата Дајана се криеше од јавноста – меѓу другото и во април 1997 година, неколку месеци пред трагедијата.
Мирот и изолираноста на островот не се случајни. Околу 2.000 жители, кои живеат на површина од 160 квадратни километри, имаат заедничко право на земјиштето, систем што со години ја забавувал секоја голема градба.

По долги години напори и правни спорови меѓу жителите и владата, кои завршија така што проектот на Де Ниро доби посебен статус, актерот конечно е блиску до остварување на еден од своите најлични соништа.
За човек чија луксузна империја денес има повеќе од 40 хотели и 50 ресторани низ светот (сите под брендот „Нобу“), како и „Трибека грил“ (Tribeca Grill) и „Гринвич хотел“ (Greenwich Hotel) во Њујорк, тоа не е мала работа.

Засега, проектот е сè уште во развој. На покриената веранда, Де Ниро стои со Шамун – еден од неговите двајца партнери (вториот, Џејмс Пакер, овој пат не е присутен) – и со Кети Хорн, извршната директорка на нивната компанија „Парадајс фаунд“ (Paradise Found).
Нведнати над планот за ресортот го разгледуваат нацртот, кој зафаќа 158 хектари и  покажуваат кон делот „Нобу Бич ин“, замислен како нов концепт за брендот. Покрај бунгалови, ќе има и спа-центар со приватни павилјони во градина и базен веднаш до океанот. (Цените на собите ќе започнуваат од 2.500 долари.)
Ресторанот „Нобу“ ќе продолжи да нуди јадења од сурова риба и прочуени томахавк-стекови (говедски одрезок на долга коска што личи на индијанска секира), но ќе биде преместен во главниот хотел. Хорн проценува дека целата инвестиција ќе достигне „стотици милиони долари“.

NOBU BEACH INN

NOBU BEACH INN

Повеќето ресорти под брендот „Нобу“ имаат лиценциран договор, но овој е исклучок – Де Ниро и партнерите се вистински сопственици. Тој внимава на секој детаљ: од точната нијанса на ипе-дрвото (цврсто тропско дрво отпорно на влага, со потекло од Јужна и Централна Америка) до изборот на врати за гардероите.

„Ако мене ми се допаѓа, знам дека и на другите ќе им се допадне“, вели тој.

Едно од неговите омилени јадења е црниот бакалар мариниран во мисо – ферментирани тестенини од соја – дел од менито на ресторанот „Нобу“, првото популарно место што го отвори заедно со готвачот Нобујуки Матсухиса. Јадењето стана гастрономски хит низ светот – така што Де Ниро за тоа навистина бил сосема во право. 

„Кога ќе отидете во ресторан, а тие го промениле токму тоа поради кое сте отишле…“ вели Де Ниро и воздивнува.
„Препознатливото јадење мора да се почитува. Не се расипува она што е добро.“
Тој се потсетува на сцената од филмот „Казино“ од 1995 година, каде што неговиот лик – педантен мафијаш – му наредува на готвачот да стави ист број боровинки во секој мафин.

Во својот „рај“, Де Ниро, исто како и Шамун, се стреми кон минимално влијание врз природата и пејзажот.
Нема повеќе остри линии и црн мермер со кафени линии, како во типичните луксузни ресорти. Архитектите овде добиле поинаков предизвик: објекти што природно се вклопуваат во околината.
„Сите згради се приземни и подалеку од брегот отколку што е пропишано“, објаснува Хорн. „Тоа е направено за да се зачува приватноста и плажата да остане недопрена.“
Се користат природни материјали и автохтони растенија, во согласност со екосистемот. А проектот за обнова на мангровите ќе ја зголеми отпорноста на островот на урагани. (Мангров е вид дрво или грмушка што расте во плитки тропски и суптропски крајбрежни води, често во солена вода или во речни делти; ја стабилизира линијата на брегот и спречува ерозија).

„Не сакам дизајни што се прават само за да изгледаат убаво“, вели Де Ниро. „На пример, кога некој архитект гради без чувство за местото.“

NOBU BEACH INN

Де Ниро првпат го посетил ова место пред повеќе од три децении, за време на еднодневна пловидба со брод од Антигва. Пејзажот, бисерен брег, со повеќе желки отколку луѓе, и плитки тиркизни води, оставил длабок впечаток кај него. Пред десетина години, кога дознал дека земјиштето е достапно, почнал да го замислува она што денес станува „Нобу Бич ин“.

Сепак, процесот не се одвиваше без пречки, се случија ураганот Ирма и пандемијата на ковид-19. Проектот беше предмет и на критики од дел од жителите на Барбуда. Џон Масингтон, претседател на Советот за локална самоуправа на островот, изјави дека „Бич клуб“ е деструктивен проект и дека претставува начин за извлекување ресурси и експлоатација.
„Имаме слични концесии и услови за закуп како и другите големи проекти на Антигва и Барбуда“, објаснува Хорн.

Во канцеларијата, состанокот на Де Ниро за дизајнот ненадејно го прекинува посета на премиерот Гастон Браун, кој пристигнува со својата мала ќерка Пис за да се информира за напредокот и да руча со тимот. По посетата, разговорот повторно се враќа на примероците од дрво за подовите на вилите.
Како во легендарната сцена со бејзбол-палката од филмот „Недопирливите“, во кој Де Ниро го играше Ал Капоне, тензијата расте додека внимателно ги разгледува штиците од „рустикален“ бел даб и необработено тиково дрво. Лицето му е неподвижно како на сфинга. Најмногу што можете да слушнете од него е одобрување во стилот: „Не е лошо“. Понекогаш само кимнува со главата. „Што е оваа линија овде?“, прашува тој, покажувајќи кон линијата на таблата што ги одделува двете нијанси. „Како можевте да не го предвидите ова?“

NOBU BEACH INN

Шамун, за време на вечерата претходната вечер во својот петѕвезден ресорт „Херметиџ Беј“ (Hermitage Bay) на Антигва, го опишува стилот на Де Ниро при водењето на проектот.
„Боб не сака кога работите не се движат доволно брзо“, вели тој. Неговата посветеност на деталите и перфекционизмот одамна се легендарни: за да се подготви за улогата на Тревис Бикл во филмот „Таксист“ (1976), Де Ниро возел такси низ Њујорк цел месец во смени од по 12 часа дневно.
Во исто време, неговото однесување овде е опуштено и пријатно, совршено приспособено на тропската атмосфера. „Има одлична смисла за хумор“, додава Шамун. „Но знае и да се вознемири, а кога ќе се случи тоа, чувството е како да сте влезени во еден од неговите гангстерски филмови.“

Главна карактеристика на хотелот, спротивно од очекувањата за брендот „Нобу“, нема да биде луксузот туку приватноста – исто како што беше случај со некогашниот „К клуб“ на имотот на Де Ниро, каде што принцезата Дајана одела со синовите за да се скрие од папараците.
Сепак, ова нема да биде место за целосна изолација. Неговиот објект за водни спортови ќе понуди кајтсурфинг, едрење со чамец, патувања со нуркање и крстосувања до зајдисонце на моторни ретројахти.

Кога сонцето почнува да се спушта и златната светлина го обојува хоризонтот, сите точки од дневниот ред се разгледани. Де Ниро го фрла ранецот врз рамото и ги собува „јапонките“. Во неговиот чекор има леснотија, а на лицето – задоволна насмевка.

„Бич клуб“ сè уште е далеку од завршен, но Де Ниро изгледа смирено и сигурно.
„Навистина сум оптимист“, вели тој додека се упатува кон плажата.