Марина Маљковиќ: Во мојата работа нема граници и никогаш не правам компромиси

„Соништата ја создаваат иднината“, изјавил одамна францускиот писател Виктор Иго, но оваа реченица всушност не познава време, простор, култура, обичаи и афинитети. За што и да сонувате, ако сте доволно упорни и одлучни да се стремите кон исполнување на вашите соништа – светлата иднина навистина ви припаѓа. И на вас кои сега го читате ова, но и на сите кои не еднаш ни докажале дека трудот, љубовта и пожртвуваноста се исплатат. Можеби дури и тоа никаде не е толку опипливо како во спортот.

Една од најценетите жени во спортот во Србија и пошироко, Марина Маљковиќ за „Блумберг Адрија“ зборува за личниот и професионалниот успех, но и за женскиот спорт, бесплатното училиште за девојки, родовите разлики и спортот како бизнис.

Нашата соговорничка моментално е селектор на српската женска кошаркарска репрезентација и тренер на јапонскиот женски кошаркарски клуб „Денсо Ирис“, а на 16 години стана асистентка во Франција и, како што вели, отсекогаш знаела дека „кошарката ќе биде нејзиниот повик и живот“.

Таа самоуверено и храбро влезе во тој свет и покрај првичното противење на нејзиниот татко Божидар Маљковиќ, поранешен кошаркарски тренер и актуелен претседател на Олимпискиот комитет на Србија.

„Моето детство го поминав во кошаркарска средина, слушав приказни за кошарката и многу рано навлегував во сите тајни на занаетот. Секако, сето тоа беше проследено со мојот силен карактер и мојата упорна желба да си го одберам мојот животен повик и пат. Факт е, а тоа го покажуваат и трофеите, дека не погрешив, уживам, работам и секогаш барам нови предизвици во тренерската работа“.

MN press

 

- Не може секој да биде тренер во кој било спорт, тоа е јасно, иако со текот на времето може да се совладаат некои вештини. Сепак, што е тоа што го носите во себе и што „мора“ да го поседувате за да изградите успешна тренерска кариера?

Не е доволно само да се знае спортот, туку неопходно е да се знае да се биде тренер. Две работи се многу важни, особено во тимските спортови, а особено во женскиот тим: психологијата и комуникацијата. Рано се запознав со тајните на психологијата, а на комуникацијата гледам како на нешто што е најпотребно за опстанокот на човештвото. Ова е и причината поради која се обидов да го научам локалниот јазик во секоја земја каде што живеев и работев. Психологијата ме научи да гледам на секој играч посебно. Секој од нив има свои карактеристики, што сака или не, работи кои го стимулираат и се концентрираат на успехот.

- Впрочем, тренерите (најуспешните) и тоа како може да бидат добро платени. Во минатото, тренерската кариера можеби се гледаше повеќе како хоби или „втора работа“ по професионална спортска кариера. Дали тренерската работа денес е сè попрофитабилна, но и поценета?

Не се согласувам дека порано беше поинаку. Важноста на тренерот за врвен резултат отсекогаш била од непроценливо значење. Тренерската работа не е променета, само зависи од тоа на кое ниво тренирате. Тоа сепак може да биде хоби и задоволство, но за постигнување врвни резултати потребна е максимална посветеност. Ако сакате да бидете најдобри на светот, тогаш треба да тренирате повеќе од другите, да бидете посветени повеќе од другите и да ги контролирате сите ситници и детали кои влијаат на позитивниот резултат подобро од другите.

- Ако зборуваме за женскиот спорт во Србија, регионот и светот – во која насока се развива, какви случувања најмногу забележувате?

Женскиот спорт во Србија се развива, но мислам дека не го добива вниманието што го заслужува. Во минатото, успесите на спортистките на Олимписките игри беа речиси во иста мера како и успесите на машките спортисти. Ние сме во чекор со времето и светот. Развојот е очигледен, се постигнуваат подобри резултати, има поголема посветеност и, во врска со тоа, поголем интерес. Посебен пример е женската кошарка во САД, каде овогодишното финале беше еден од најгледаните спортски преноси во историјата.

Олимпискиот комитет на Србија ја номинираше Марина Маљковиќ за годишната награда на Меѓународниот олимписки комитет „Жените и спортот“ во 2017 година, а во 2016 година беше прогласена и за „личност на животниот стил“. Наградена е и со Орден „Ѕвезда на Караѓорѓе“.

- Кои се најголемите предизвици/проблеми на жените во спортот? Најновото истражување покажува дека Србија има околу 20 отсто жени кои се професионални спортистки.

Ако таа информација е точна, тогаш е фасцинантна, иако мислам дека тоа не е случај во пракса. Имаме преодна возраст на влегување во пубертет, каде што поголемиот дел од девојчињата престануваат да спортуваат, а само некои одат на професионални часови. Во последно време стана модерен здрав начин на живот, кој вклучува здрава исхрана и вежбање, а тоа е нешто што е исклучително добро. Треба да ги активираме жените да спортуваат, да бидат активни без разлика на возраста. Што се однесува до професионалните спортистки, многу малку можат да си дозволат сериозни плати во споредба со потребните инвестиции и труд, а потоа има и физиолошки фактори, кои исто така влијаат на тоа колку долго ќе трае професионалната кариера.

- Јасно е и дека прашањето за родовите улоги се рефлектира во спортот. Сепак, верувате ли во тие поделби? Дали има машки и женски спортови? Како гледате на разликите во заработката?

Прашањето е квалитетот, а не полот. Има примери во некои спортови или во некои други занимања каде жените заработуваат исто или повеќе од мажите. Тоа е економска работа, а за спортистките генерално да заработуваат како машките спортисти, треба да генерираат интерес што може да обезбеди инвестиции. Најдобар пример за тоа е фудбалот, кој кај нас отсекогаш важел за машки спорт, но трендовите во последните децении ги натераа фудбалерките да достигнат добро ниво, се разбира, далеку од нивото кое го заработуваат фудбалерите. Овие борби ќе ги имаме постојано. Секогаш велам дека женската кошарка може да донесе толку многу убави и интересни работи, интелигентни минијатури, кои нема да ги видите во машката кошарка и дека женската кошарка, без разлика на големата атлетска и физичка доминација во машка конкуренција, исто така може да биде убава и висококвалитетни.

Би рекла дека овие две последни работи беа важни. Отсекогаш сакав да останам верна на себе и на моите верувања, да ја искористам секоја прилика да научам нешто ново, без разлика дали тоа знаење некогаш ќе го искористам во мојот живот, бидејќи тоа се работите кои го облагородуваат човекот и му даваат поголем карактер. вредност. Не сум човек кој прави ништо во животот за да го храни егото со пофалби и тапкање по рамо.

- Во едно интервју дури кажавте дека работата тренер и водење на натпревар е докажана прединфарктна состојба. Објаснете ни го тоа чувство.

Иако моето лице и моите постапки не го покажуваат тоа на натпреварите, во мене гори оган. Тоа се околностите и условите од кои учите и стекнувате искуство. Секој натпревар е посебен на свој начин и треба да бидете подготвени да донесете одлука во дел од секундата. Можеби мислев на количината на стрес што еден тренер го доживува во секој таков момент. Што се однесува до мене, добро го толерирам и се трудам да донесувам одлуки со чист ум и да имам што поголема концентрација на секој натпревар, но и на секој тренинг.

„Нема граници и компромиси“

- Вие не само што сте успешен тренер, туку и инспирација за многу жени и девојки кои штотуку влегуваат во светот на спортот. Основавте бесплатно спортско училиште. Дали мислите дека парите спречија многу спортистки да станат професионалци?

Мислам дека тоа беше еден од изговорите и за да го елиминираме – ги основавме Движењето за женска кошарка и Институтот за женски спорт. И не само поради тоа, туку со цел да се промени свеста на девојчињата и нивните родители за тоа што е спорт: дека има неколку нивоа и дека секој треба да се занимава со спорт, да се занимава и да го сака.

Маљковиќ ја поседува највисоката тренерска лиценца и највисоката диплома на француското Министерство за млади и спорт за едукација на млади луѓе. Во декември 2015 година го основала Движењето за женска кошарка, кое е активно во Шангај, но и во Србија.

- Поминавме долг пат од времето кога еден спорт се практикуваше само за љубов. Во денешното општество и неолиберализам, спортот стана многу добра и безбедна основа за бизнис. Кои граници не треба да се преминат и кои компромиси никогаш не треба да се прават?

Нема граници и компромиси. Не дозволувам ништо да ме оптоварува и да ме кочи и во оваа насока не правам никакви компромиси во работата. Низ оваа работа ме водат мојата мотивација и мојот инстинкт. Сакам да го работам она што го сакам во средина која ми одговара, со јасни лични цели кои ќе ја скокоткаат мојата амбиција и ќе го извадат најдоброто од мене.

Во моментов нема коментари за веста. Биди прв да коментира...

Остави коментар