.webp){kind=icon}
Минатата година во ова време, 85 отсто од економистите во една анкета предвидоа рецесија за годинава - и тоа беше оптимистичко преземање во споредба со 100 отсто веројатноста за рецесија предвидена два месеца претходно. Во меѓувреме, претседателот на Федералните резерви на САД, Џером Пауел, потпирајќи се на работата на неговиот високо способен персонал, изрази страв во март дека намалувањето на стапката на инфлација ќе чини милиони американски работни места.
Сепак, не се случи ништо од тоа. И инфлацијата и невработеноста се движат во вистинската насока, а повеќето економисти очекуваат САД да избегнат рецесија во 2024 година. Економистите допрва треба да сфатат зошто работите тргнаа толку добро, но веќе е јасно дека претстои пресметка.
Како што рече минатата недела министерката за финансии Џенет Јелен: „Толку многу економисти велеа дека не постои начин инфлацијата да се врати во нормала без тоа да повлекува период на висока невработеност [или] рецесија. И пред една година, мислам дека многу економисти велеа дека рецесијата е неизбежна. Никогаш не сум почувствувала дека има цврста интелектуална основа за да се направи такво предвидување“.
Многу од тие економисти можеби се потпираа на работата на Џенет Јелен. Нејзиното сопствено (високо ценето) макроистражување се фокусира на лепливоста на номиналните цени и платите и компромисите на производство - инфлација, предвидувајќи дека ако има значителен пад на агрегатната побарувачка, вработеноста исто така треба да падне, што ќе доведе до рецесија. Таа е исто така коавторка (со многу угледни колеги) на добропознат труд, кој тврди дека постои компромис за производство - инфлација дури и при високи стапки на инфлација.
Bloomberg Mercury
Економистката Кристина Ромер обезбеди некои од најубедливите докази дека негативните шокови на монетарната политика предизвикуваат рецесија во производството и вработеноста. Нејзината работа беше особено влијателна - достојна за Нобелова награда, според мое мислење - затоа што не се потпира на комплициран математички модел на економијата и беше прифатена на двопартиска основа. Пол Кругман во поголемиот дел од годинава предвидуваше дека неодамнешната дезинфлација нема да предизвика рецесија, и тој заслужува признание што го направи тоа правилно. Сепак, тој е помалку заинтересиран да ни каже дека многу години ги анализирал предвидувачките доблести на старата кејнзијанска макроекономија, користејќи модели што предвидуваат дека дезинфлацијата ќе доведе до губење на производството и вработеноста.
Кругман неодамна дополнително ја објасни својата позиција - комплетно со неироничен наслов - сугерирајќи дека отплеткувањето на скршените синџири на снабдување помогнало да се намали стапката на инфлација. Таа точка, исто така, е точна. Тој не спомна дека имало и огромен негативен шок на агрегатната побарувачка: високите стапки на раст станаа малку негативни стапки. Фискалната политика го достигна врвот, а потоа се повлече. Фед ги зголеми каматните стапки од речиси нула до опсег од пет отсто, и тоа доста брзо. Исто така го испрати секој можен сигнал дека ќе биде тесно со монетарните услови.
Сепак, рецесија не дојде.
Има причина зошто толку многу економисти предвидуваа рецесија - а тоа не е затоа што тие не се во контакт или ги повторуваат точките за разговор од претседателската кампања на Доналд Трамп. Тие предвидуваа рецесија бидејќи тоа е она што експертите како Јелен, Кругман, Ромер и многу други го учеа со децении. Не претпоставувам дека имам имунитет од општата конфузија овде, бидејќи цело време мислев дека постои разумна шанса за рецесија.
Bloomberg Mercury
Се покажа дека Лоренс Самерс не беше во право кога предвиде дека дезинфлацијата ќе има огромни трошоци во однос на вработувањето и производството, а сега тој покажува тага за ова на социјалните мрежи. Сепак, барем тој се потпираше на конзистентен модел. Проблемот е што реалниот свет не е толку конзистентен како што би сакале производителите на модели.
Решението овде не е да се става доктрината од минатото под тепих; тоа е да се биде поискрен. Макроекономистите многу често не знаат што се случува, и тоа важи за сите различни стилови и вкусови на макро.
Едната теорија што може барем делумно да ги објасни неодамнешните настани - онаа за веродостојна дезинфлација заснована на рационални очекувања - падна во немилост кај економистите, најмногу кај кејнзијанците. Тој пристап сè уште добива многу малку заслуги, иако го поддржуваат нобеловите награди на Роберт Е. Лукас и Томас Сарџент.
Најмногу од сè, важно е да се признае колку макроекономијата стана политизирана. Во моментов има еден куп економисти што велат дека биле во право за тоа дека САД ќе избегнат рецесија годинава. Меѓутоа, подлабок поглед открива многу подолга и понеповолна приказна.
