Негативната економија на автофагијата

Дали е здравo да не јадете по 16 часа или повеќе секој ден?

За побожните, постот го умртвува телото за да ја зајакне душата. Меѓутоа, за другите, постот се поврзува со благосостојба.

Многу неодамнешни извештаи, без научна база, но и научни, покажаа дека постот стана примамлив пат кон здравјето. Нерелигиозниот пост може да трае од 24 часа или повеќе без храна до периоди во кои ќе „гладувате“ по 16 часа на ден. Наводно овој начин на исхрана овозможува во времето кога не јадете вашите клетки да се поттурнат кон автофагија, збор што на грчки значи „самојадење“ или „самоварење“, една од функциите за чистење на телото што го ослободува вашиот систем од акумулираното „ѓубре“. Автофагијата може да придонесе за превенција од дијабетес, деменција и болести на срцето, црниот дроб и на бубрезите, а се активира кога нивото на вашата енергија е исцрпено - односно кога сте гладни.

Веќе неколку години практикував периодично постење - приближно 16 часа без калории, плус осумчасовен таканаречен прозорец за ужина и консумирање голем вечерен оброк. Дијаграми за ваквиот начин на исхрана има насекаде низ интернетот и социјалните медиуми, па се дебатира за односот на времето кога постите и кога се храните, секој ден врз основа на возраста. Колку сте постар, толку повеќе часови треба да постите бидејќи автофагијата наводно се забавува со годините.

Како и да е, 16:8 изгледаше како да функционира - до пред неколку месеци. Тогаш гладот ме надвладеа. Наместо само вечера кон крајот на осум часа, јас исто така го дополнив јадењето со обилен ручек на самиот почеток на периодот кога се јаде. Двојниот оброк се изрази на мојот струк. Бев добро нахранет, но загрижен за просперитетната испакнатост. Веќе пешачев од шест до осум милји дневно. Што друго би можел да направам?

Малку работи можат да помогнат. Постот е негативна економија: не консумирате ништо. Кога калориите се намалуваат, тоа не е добро за повеќето бизниси - можеби освен за облеката.

Сепак, постојат начини за впаричување на постот, комерцијални кратенки за да го купите вашиот пат до телото што го сакате. Тие мерки не се козметички за дијабетичарите и за екстремно дебелите - за кои медицинскиот надзор на диетите е прашање на живот или смрт - но тие се достапни за оние што се подготвени да платат за да ја задоволат својата суета. „Оземпик“, лекот за дијабетес, има двојник во лекот „вегови“, кој е наменет за намалување на тежината. Според некои процени, месечната набавка на инјекции еднаш неделно може да чини и до 3.000 долари. Познато е дека бодибилдерите што се занимаваат со својата фигура користат многу постар лек за дијабетес - „метформин“ - за да им помогне да ги намалат мастите во мускулите (60 апчиња чинат околу 20 долари). Постојат супстанции дизајнирани за лекување биполарни нарушувања што можат да предизвикаат автофагија без да мора да гладувате. Во зависност од видот, баријатриската хирургија може да чини близу 30.000 долари (или дури 3.000 долари ако сте медицински турист во, на пример, Турција).

Не сум подготвен „вегови“ да ми го преземе животот (ако престанеш, мозочните центри што го потиснуваат апетитот повторно се рестартираат и ти си повторно ти). Избегнувам и операции. Па, доаѓаме до автофагија: јас навистина повеќе би сакал да гладувам.

Пред неколку недели, постојано слабиот премиер на Велика Британија, Риши Сунак, откри дека секоја недела ја започнува со 36-часовен пост. Тој рече дека еден и пол ден лишување од храна (почнувајќи од 17 часот во недела и завршувајќи во 5 часот наутро во вторник) плус вежбањето му овозможило да ужива во остатокот од неделата. Тоа е 20 часа подолго од 16-те часа што ги практикувал претходно и во кои веќе бил гладен наутро, период кога пиел само по две шолји кафе (без млеко и без шеќер). Дали би можел јас да го направам тоа?

Брз одговор: Откако успеав три дена да гладувам по 20 часа, а следниот намалив на 16, успеав да стигнам до 23 денот потоа. Тој рекорд беше забележан само затоа што поголемиот дел од саботата го поминав лежејќи во кревет, обидувајќи се да спијам и да не мислам колку сум гладен. Откачен и лесно поттикнат од имагинарни закани, не бев способен за човечко друштво. „Зошто ме туркаш од скалите? „Не КАШЛАЈТЕ толку БЛИСКУ до МЕНЕ? „ШЕТАМ ТУКА!“ (Никогаш навистина не ги изговорив, но тие беа многу гласни во мојата глава.)

Имав визии за деветтиот круг од пеколот на Данте, особено за грофот Уголино, кој беше заграден во Пиза со неговите четири сина. За неколку дена младите луѓе умреле од глад, но не пред да го повикаат татко им да го јаде нивното месо за да се одржи жив. Изгладнетиот Уголино тагуваше сè додека „постот го направи она што не го направи бедата“ - страшната претстава на поетот за канибализирање на мртвите. Тоа ме врати на автофагија. Се сеќавате, тоа е кога вашите клетки јадат дел од себе. 

Самата наука е релативно нова: автофагијата кај цицачите за првпат беше забележана во 1950-тите, а нејзиниот вистински механизам не беше документиран до 1990-тите (и двете пресвртници доведоа до Нобелови награди во 1974 и 2016 година, соодветно). Сепак, поборниците за продолжени и периодични постови ја припишуваат автофагијата на сè, од стабилно здравје до подобрена ментална јасност. Може да се активира помеѓу 24 и 48 часа кај животни лишени од храна. Сепак, не знаеме кога започнува процесот откако луѓето ќе почнат да постат - или колку е доволно за да биде ефикасна против болести. Сè уште не е јасно како (или дали) придонесува за губење на тежината.

Сега се прашувам дали бројките како 16:8 имаат зад себе доволно истражувања колку и препораката за 10.000 чекори на ден што потекнува од Јапонија. Со години се чинеше дека сите го прифаќаа тоа како научен пристап кон здравјето и контролата на тежината.

Тогаш исто така ми падна на памет дека со зголемувањето на часовите кога сум во пост едноставно си дадов помал прозорец на можност за јадење - односно имав помалку време да консумирам калории. Можете да јадете на двата краја на осумчасовниот период за хранење; но физички е потешко да ги внесете истите калории кога имате само четири часа (или помалку) да јадете. 

Нема да кажам дека ослабев, но се чувствувам помалку тешко и поудобно во облеката; и мислам дека е доволно. Можеби 36-часовниот пост на Сунак има вистински придобивки. Но мислам дека нема да имам со кого да вечерам ако навистина го достигнам тоа зголемено ниво на лишување од калории. И јас сакам да јадам надвор, а тоа го докажува и мојот профил на Инстаграм. Постот не е лек, но овој привремен притисок ми помогна повторно да ја преземам контролата врз мојата тежина за да можам да уживам во придобивките од рестораните.

Една од радостите на Рамазан, кој започнува викендов, е ифтарската вечера на крајот од денот. Дисциплината на постот е осамена и мачна. Но, на крајот доаѓа празникот, со оживувањето на удобноста, обединувањето на семејството и пријателите поради храна. Ако мораш да постиш, нека ти биде рајот таков.

Хауард Чуа-Еоан е колумнист на „Блумберг опинион“, кој покрива теми од култура и бизнис. Тој претходно работеше како меѓународен уредник на „Блумберг опинион“и е поранешен директор на вести во магазинот „Тајм“.

 

Во моментов нема коментари за веста. Биди прв да коментира...

Остави коментар