.webp){kind=icon}
Програмата за животна средина на ОН (УНЕП) неодамна го објави својот годишен Извештај во кој се испитува колку пари ќе им требаат на земјите во развој во светот за да ги издржат влијанијата на климатските промени. Извештајот дава сложено, но конструктивно разбирање за потребната инвестиција. Според УНЕП, „Потребите за финансирање за адаптација се 10 до 18 пати повисоки од сегашните меѓународни текови на јавно финансирање за адаптација – најмалку 50 отсто повисоки од претходните процени“.
Не постои единствена процена на инвестицијата потребна за адаптација; всушност, има две, и тие имаат значително различни бројки. Првата е „моделираниот“ трошок за адаптација, кој се заснова на „анализа на адаптацијата потребна за намалување на зголемените климатски ризици, во однос на референтниот период, без да се земе предвид како се финансира“. УНЕП проценува дека оваа деценија е неопходно да се инвестираат 215 милијарди долари годишно.
Втората се однесува на финансиските потреби за приспособување на земјата, кои вклучуваат „финансиски ресурси потребни на земјите од меѓународни и домашни извори“ за спроведување на националните планови за адаптација. Оваа процена ја одразува сопствената процена на земјите за тоа колку би можеле да чинат програмите за адаптација, како и специфичните потреби за адаптација што ги идентификувале земјите. УНЕП вели дека таа бројка е речиси двојно поголема од моделираната цена, од 387 милијарди долари годишно оваа деценија.
Bloomberg
Копајќи во бројките, најголемата разлика е помеѓу моделираните трошоци и финансиските потреби на регионална основа. Моделираните трошоци за приспособување на климатските промени во Латинска Америка и Карибите се речиси двојно повисоки од износот што земјите во регионот велат дека им се потребни. Од друга страна, земјите од Јужна Азија известуваат дека им се потребни повеќе од двојно повеќе од моделираните трошоци.
И моделираните трошоци и финансиските потреби покажуваат дека Источна Азија ќе бара најмногу, или околу 40 отсто, од сите средства за адаптација помеѓу 2020 и 2030 година. Сепак, ова е многу различно од денешните финансиски текови за адаптација; Суб-Сахарска Африка моментално добива најголем дел (приближно 30 отсто) од оваа инвестиција.
Како што се забележува во извештајот, земјите со високи и пониски средни приходи имаат најголеми „апсолутни трошоци“ за адаптација.
Bloomberg
Сепак, барањата за приспособување на инвестициите на побогатите земји се релативно ниски кога се гледаат како дел од нивните апсолутни нивоа на приходи – само 0,7 отсто од бруто домашниот производ за земјите со понизок среден приход и 0,5 отсто од БДП за земјите со висок среден приход. Земјите со ниски приходи, и покрај нивните апсолутно помали потреби, имаат многу поголем инвестициски товар за адаптација како процент од БДП од 3,5 отсто. Затоа меѓународната поддршка за ваквите напори е уште поважна.
Втората точка е дека инвестициите во адаптацијата не се потребни само сега; ќе бидат потребни континуирано во догледна иднина. Дури и ако достигнеме нето нула емисии на стакленички гасови до 2050 година, влијанието на сè уште високите нивоа на јаглерод диоксид во атмосферата ќе нè следи со децении. Тоа значи дека мора да бидеме подготвени да инвестираме не само во барањата за адаптација кои се евидентни денес, туку и во оние што ќе ги откриеме во наредните години.
