.webp){kind=icon}
Во 1992 година, професорот од Вартон, Стјуарт Д. Фридман - откако стана татко неколку години порано - ги прашал дипломираните студенти дали и тие планираат да станат родители. Да, рекле 78 проценти од класот. Дваесет години подоцна, тој го поставил истото прашање во класот од 2012 година и бил шокиран кога открил дека таа бројка паднала на 42 отсто.
Причината? Милениумците се длабоко насочени кон успешни, значајни кариери и едноставно не гледаат како може да балансираат меѓу тие работни места и обврските кои произлегуваат од родителството.
Сепак, 10 години по анкетата на Фридман, тоа е избор што се прави сè повеќе: стапката на наталитет во САД е намалена за некаде помеѓу 14 и 20 отсто од 2012 година, во зависност од анкетите. Денес, околу 35 отсто од жените на возраст од 25-44 години никогаш не родиле, што е речиси двојно повеќе од бројот во 1976 година.
Имањето деца сè уште е моќен идеал. Сепак, повеќе луѓе одлучуваат дека има премногу пречки за вклучување на деца во нивните животи - нефлексибилни работни места, зголемени трошоци за дневен престој и предизвик да се најде брачен другар подготвен да го дели товарот на домаќинството.
Со децении, ваквиот конфликт меѓу работата и семејството ги потиснува мајките од работната сила. Сега се чини дека тие блокираат растечки број на млади лица да се стремат кон родителство.
Фридман сега е дедо - и почесен професор - и го мачи сето ова. Неодамна излезе новото издание на неговата книга Baby Bust, и како што забележува во предговорот, младите луѓе денес немаат помалку грижи за иднината - тие имаат повеќе.
Националните анкети на млади возрасни без деца велат дека тие се загрижени за медицинските и финансиските трошоци од одгледувањето на деца. Околу 42 отсто велат дека се загрижени да донесат дете на свет поради климатските промени.
Се разбира, нема ништо лошо во тоа да одлучите да немате деца. Но, повеќето луѓе кои станале родители се многу среќни што станале родители. Кога го интервјуирав Ден Пинк за неговата книга The Power of Regret, тој рече дека во неговата анкета со 20.000 луѓе, помалку од 20 жалат што имаат деца. Секако, не сите што ги анкетирал биле родители. Но, дури и ако родителите сочинуваат половина од неговиот примерок, тоа би резултирало со 0,2 отсто шанси за жалење. Би било тешко да се најде побезбеден облог.
Ако родителите се толку среќни, зошто младите луѓе не брзаат да се приклучат во нивните редови?
Финансиските притисоци се реални. Во последните 30 години не стана полесно да се плаќа кирија, здравствена заштита или школарина. Трошоците за раѓање деца исто така пораснаа - трошоците за дневна нега се зголемени, а денес повеќето финансиски планери им велат на родителите да почнат да штедат најмалку 300 долари месечно за колеџ уште од раѓањето на детето. Не ви треба факултетска диплома за да сфатите дека ова е тешка математика.
Но, мислам дека ова оди подалеку од прашањето за долари и центи. Постои општествено признание од извршувањето на престижна кариера. Спротивно на тоа, радостите на родителството се длабоки, но приватни.
Богатите Американци ја третираат работата како значајно достигнување, поттикнувајќи ги своите деца „да го прават она што го сакаат и да го сакаат тоа што го прават“. Всушност, и покрај задоволството што повеќето родители го имаат поради своите деца, многу повеќе родители велат дека е од витално значење нивните деца да уживаат во нивната работа отколку да имаат свои деца.
Но, колку и да ја сакате вашата работа, таа никогаш нема да ве сака назад. Шефот нема да ве држи за рака на вашата смртна постела.
Милениумците и генерацијата Зед го знаат тоа. Затоа, мислам дека за навистина да ја разбереме колебливоста на помладите луѓе да станат родители, мора да се соочиме со уште една тешка вистина: американското општество не ги цени децата.
Секако, децата се слатки. Но како прашање на политика, речиси секогаш наоѓаме нешто друго за да му дадеме приоритет. Знаеме дека родителското отсуство ја намалува смртноста на доенчињата, но мислиме дека корпоративниот профит треба да биде на прво место. Знаеме дека оружјето е водечка причина за смрт кај децата, но решивме дека правата од Вториот амандман се поважни. Хронично недоволно ги плаќаме наставниците и негувателите; недоволно го финансираме образованието, особено за најмладите деца; им доделуваме даночни намалувања на возрасните и ги оптоваруваме нашите деца со неверојатни државни долгови. Поминавме децении избегнувајќи значајна акција за климатските промени.
И на работното место, често е сè уште легално да се дискриминираат луѓето со семејни обврски. Бремена, доилка или работничка со посебни потреби може да побара одредени олеснувања, но родителството не е федерално заштитена карактеристика како расата или полот.
Америка може да направи поинакви политички избори. Би можеле да одлучиме да го олесниме родителството и за многу поголема безбедност за децата. Би можеле да ги водиме нашите компании на многу попријатен начин за семејствата. Но, нема да ги направиме овие избори ако продолжиме да одиме по патот по кој одиме - кон свет каде што децата се сметаат за луксуз, а не за наша иднина.
