.webp){kind=icon}
Сајмон Форд е писател, консултант за коктели и основач на истоимениот бренд на џин. Џинот се прави со девет ботанички состојки што потекнуваат од различни делови на светот - знак на љубовта на Сајмон за патување, заедно со слоганот „џинот што го обиколи светот“. „Фордс џин“ (Fords Gin) штотуку го прослави својот десетти роденден и е достапен во 28 земји.
Тој е верен патник на „Скај тим“ (SkyTeam) наместо да користи само една авиокомпанија. „Кога би зборувал за салоните, тоа би била ’Вирџин’. Кога би зборувал за храната, тоа би била ’Ер Франс’, а што се однесува на услугите на клиентите, тоа е ’Делта’“, вели Форд, истакнувајќи дека се стреми да стекне статус од милион милји патување со последната компанија, а оваа година веќе прелетал 200.000 милји.
Овој 50-годишен Британец живее во Нешвил со сопругата и деветгодишната ќерка. Издвојуваме неколку негови совети за патување.
Фотограф: Justin Sullivan/Getty Images Serena America / Bloomberg Mercury
Сајмон Форд има едноставен начин да се заштити од џепчии.
Честопати имам навика да ги ставам телефонот и паричникот еден врз друг и потоа да ги спуштам на масата, па може да пријде некој и да ги земе. Затоа обично носам два паричника во кои ги распоредувам личната карта и кредитните картички во случај едниот да исчезне. Исто така имам англиска и американска возачка дозвола, па ги распоредувам и нив. Едниот секогаш е со мене, а другиот на некое место во мојата чанта како резерва. Ова ми дојде добро минатата година кога ги оставив паричникот и телефонот на задното седиште во такси во Берлин. Можев да купам нов телефон и да го организирам понатамошното патување. Со кредитна картичка можете да купите лет, да ја напуштите земјата и да се вратите дома.
Не користете дигитален календар како најдобар начин за планирање на патувањето; аналогниот пристап може да го промени начинот на кој го гледате.
Патувањето третирајте го како шаховска табла, каде што секој елемент е парче што можете да го преместите и поместите. Кога патувам на четири или пет различни дестинации, земам лист хартија и ги мапирам месец по месец. Ги запишувам местата каде што апсолутно треба да бидам, а потоа почнувам да ги разгледувам мапите за да видам што има друго во близината. Во моментов ги имам пред мене од септември до декември. Сè се сведува на способноста да го визуализирам тоа на едно место и да можам да видам каде можам да ги поместам работите од логична и логистичка причина.
Понесете сувенир од едно место за да го подарите кога ќе стигнете на целта...
Еден добар пријател ми даде вино што го добил од бармен во „Пико“ (Picco) во Сао Паоло, кое беше доста ретко - бразилско пенливо вино „кејв гајсе тероар нејчр“ (Cave Geisse Terroir Nature). Следно што сеќавам е дека се најдов покрај љубител на природно вино во „Мери Селест“ (Mary Celeste) во Париз, кој рече: „О, треба да го отвориме ова“. Тоа ја започна традицијата обично да патувам со шише локално вино или алкохол од последното место што сум го посетил, како подарок за некого на следната дестинација; можеби јас сум патникот што ќе го сретнете и кој ќе ја провери торбата за да го направи тоа. Ова го нарекувам носење гостопримство на патувањето. Бармените и љубителите на вино, по правило, ги полнат своите торби со работи што не можат да ги добијат дома. Американски бармен? Не може да добие „Хавана клуб“ (Havana Club) затоа што кубанските работи не се достапни таму. Моментално сум во Полска и барам нешто локално да однесам онаму каде што ќе патувам потоа.
... и без разлика дали е алкохол или храна, погрижете се да биде посебно.
Обично купувам нешто што може да се консумира - и има рок на траење - како сувенир со кој ќе возвратам на вниманието. Неодамна во Копенхаген купив луксузни зачини. Нив ги создал готвачот Рене Реџепи; тој ги прави сите експерименти во лабораторија за храна во Копенхаген за проектите на „Нома“ (Noma). Тука има чадени печурки гарум, даши РДХ и веган ХО сос. Купив за еден пријател во Лондон, но купив и за еден пријател во Нешвил, знам дека и двајцата се страсни гурмани.
Сеедно дали планинари или посетува барови, Форд ја носи со себе основната опрема.
Се искачив на Килиманџаро, а обожавам да се качувам и во националниот парк Дартмур во Британија. И сакам да патувам со моето шише LARQ за самопрочистување на вода; ги имам верзијата „пјурвис“ (PureVis) од 25 унци и верзијата „мувмент пјурвис“ (Movement PureVis) од 32 унци, која е поголема и полесна од изолираната верзија. Тоа е вистинската работа што може да се направи во денешно време; веројатно имам заштедено богатство на амбалажирана вода. А додавањето УВ-технологија што убива бактерии - и филтер за патување - прави водата да има подобар вкус и ми дава сигурност кога пијам вода од различни извори. Има филтер за вода и прочистувач. Тие доаѓаат со УВ, но можете да купите посебно филтер што се става внатре. Купив и мала гумена лента што се става околу врвот, што е уште еден додаток, и го закачив на торбата.
Најдобриот град за коктели во светот сега? Не очекувајте да го најдете во Америка или во Европа.
Сега, кога би кажал кој град е најдобар за коктели, тоа веројатно би бил Сингапур. Бројот на барови што прават нешто неверојатно таму - и го прават тоа на нов и уникатен начин - е далеку над она што го очекував. Првиот што започна беше „28 Хонгконг стрит“ (28 HongKong Street), кој ги инспирираше сите други барови што се отворија таму. Тука е и „Атлас бар“ (Atlas Bar), со трикатна мермерна кула за џин. (Никој нема кула за џин, затоа што тоа обично е резервирано за виски и слично.) А во подрумот има соба за шампањ со некои од најстарите шампањи во светот. Во клубот „Типлинг клаб“ (Tippling Club) сите шишиња висат од таванот и само ги повлекуваат за да налеат. Тука е и барот со нула отпад наречен „Нејтив“ (Native), кој најде начин да ги искористи состојките од ресторанот и да ги преработи во пијалаци, како и јапонскиот коктел-бар со рачно изработени чаши наречен „Д. Беспоук“ (D. Bespoke).
Куфери „римова“. Фотограф: Krisztian Bocsi/Bloomberg
Ако сте склони да претерувате со пакување, пробајте го овој куфер.
Мојот голем куфер е најновиот „туми“ (Tumi), ама испробувам помали. Го пробав „авеј“ (Away), но на него постојано ми се кршеа патентите. Имам еден „свис арми“ (Swiss Army), кој беше тешко да се поправи кога се расипа. Но мојот најнов е „римова“ (Rimowa), кој ми е омилен куфер досега. Тој има тврда метална облога, која обично не ја користам, затоа што сакам мек куфер за да можам да напикам сè - да натрупам сè ако купам многу работи. Но избрав метален куфер за да ги контролирам моите купувања на одредени патувања и да се дисциплинирам кога патувам. Тоа ми ги ограничува амбициите во сè. Ако не го собира во куферот, тогаш нема каде да го собере на друго место. Избирам конкретни патувања на кои ќе го користам.
Нема ништо подобро од повторна средба со пријателите на далечно место.
Кога планирам да одам некаде, проверувам што се случува таму во тој период - фестивал, на пример како Карневалот во Тринидад, или бенд што навистина сакам да го видам. И има одредена публика за одредени бендови во одредени делови од светот, каде што енергијата и атмосферата се сосема различни отколку во Англија или во САД. Навистина е убаво да се доживее тоа во контекст на друга земја. На пример, ја видов „Металика“ во Панама Сити, Панама.
Кога живееш во Нешвил, сите доаѓаат тука и има настапи на секој чекор. Но кога светска ѕвезда доаѓа да наполни стадион некаде како Панама или Мексико Сити, енергијата и возбудата се на највисоко ниво. Се сеќавам дека кога ја читав биографијата на Кит Ричардс дознав дека рекол дека на свирењето во Аргентина сега го има истото чувство како кога тие беа на својот врв во 1970-тите, начинот на кој функционираат публиката и енергијата. Како 50-годишник, тоа е како повторно да ја откриеш енергијата на одењето на концерт што си ја имал на 20 години. Има некое чудно чувство на опасност кога влегувате во друга земја и гледате концерт. Не знаете што да очекувате. И кога се обидувам да ги соберам сите мои пријатели да одиме на одмор, предлагам концерт.
Патувајте во оваа африканска земја за планинарење од светска класа.
Обожавам планинарење. Мислам дека нема ниту едно место во Руанда каде што глетката не е спектакуларна. Тоа е навистина место каде што хоризонтот претставува бескраен поглед на ридови и планини; во Руанда има 374 именувани планини и е позната како Земјата на Илјада Рида. Првпат отидов таму преку добротворната организација „Кидс плеј“ (Kids Play International), која е основана од мојата пријателка Трејси Еванс. Таа беше олимписка натпреварувачка во скијање во слободен стил. Трејси носи олимпијци да ги инспирираат децата од САД, а и олимпијците од Руанда се придружуваат; тоа е во Гатагара, која е многу оддалечена. Тие им помагаат на децата таму и сакаат сите да се уморат малку, па така започна - одењето на планинарење и вклучувањето локални жители да нѐ водат во авантури во области што се многу рурални и очигледно доста недостапни. Ја минувавме патеката Камиранц, која минува низ мочуришта. Таа не е развиена за туризам како другите странски земји.
