Трговската војна меѓу САД и Канада моментално е на пауза, но лошите чувства не исчезнаа. Кога се изведува американската химна пред натпреварите на Националната хокеарска лига (НХЛ) во Канада, сè уште повремено се слушаат свирежи. Затоа инаугуративниот турнир (4 Nation's Face-Off ) во НХЛ, кој започна во средата, стана малку незгоден.
Канадските навивачи имаат добра причина да се чувствуваат незадоволни. Царинските закани од претседателот Доналд Трамп го дестабилизираа канадскиот долар, нарушувајќи ја со тоа конкурентноста на тамошните бизниси. Спортот не е имун на овие турбуленции, а професионалниот хокеј северно од американската граница ќе го добие најголемиот удар.
За почеток, НХЛ е единствената голема американска лига која има значителен број франшизи во Канада. Додека Главната бејзбол лига (МЛБ) и Националната кошаркарска асоцијација (НБА) имаат само по еден тим во Канада, седум од 32-та клубови на Хокеарската лига ја нарекуваат Канада дома.
Иако овие хокеарски тимови заработуваат пари во канадски долари, тие ги плаќаат своите играчи во зелени банкноти. Секоја промена на девизниот курс, како што би предизвикале царините, ги зголемува трошоците за конверзија на валутите - што го отежнува надоместувањето на играчите вработени во Канада.
Овој систем на плаќање го става канадскиот хокеј во неповолна положба во однос на конкурентноста и веќе долго време се поставува прашањето за одржливоста на НХЛ на помалку богатите пазари. На пример, во 2016 година лигата отфрли проширување на франшизата во Квебек, наведувајќи ја како причина „состојбата и нестабилноста на канадскиот долар“.
Главна спортска атракција
Сепак, има нешто во тоа да се биде канадски тим. Тие обично се главната (и често единствената) голема професионална спортска атракција во нивните градови. Ова им дава културен и комерцијален отпечаток. Доказ за тоа се огромните договори за медиумски права што канадскиот хокеј ги генерира низ годините. Во ноември 2013 година канадскиот медиумски гигант „Роџерс комјуникејшнс“ (Rogers Communications) се согласи на 12-годишен договор во вредност од 5,2 милијарди канадски долари (или во тоа време 4,9 милијарди американски долари) за ексклузивни канадски права за емитување на игрите во НХЛ. Во тоа време ова беше повеќе од удвојување на сумата што „Ен-би-си“ 9NBC) ја плаќаше за ексклузивните права за емитување во САД според 10-годишниот договор.
Сепак, тука завршува предноста за канадскиот хокеј. Покрај проблемите со плаќањата во канадска валута, тимовите честопати се мачеа да привлечат и задржат врвни играчи (последниот канадски клуб што го освои Стенли купот беше во 1993 година во Монтреал). Тешко е да се убедат најдобрите спортисти да се придружат на Винипег и другите мали канадски градови со високи даноци.
Сега, заканата од царини и трговска војна ги прави канадските тимови уште помали партнери на нивните американски колеги.
Ако сте на страната на „Америка на прво место“, тогаш имајте предвид дека нема да загубат само Канаѓаните. На крајот на краиштата, Националната хокеј лига е компанија со седиште во САД. Таа исто така е пред нов договор за правата на канадските медиуми во вредност од повеќе милијарди долари, но сега лигата треба да размисли да заработи помалку пари.
Влијание врз целата лига
Ако „Роџерс“, најверојатниот канадски партнер, е оптоварен со валутни проблеми, НХЛ може да ја изгуби преговарачката моќ со другите страни. Како веројатен понудувач нашироко се шпекулира „Амазон“ (Amazon), компанијата која од понеделник навечер ги подлиценцира правата за НХЛ од „Роџерс“. Во меѓувреме, ако се согледа дека канадските тимови се под притисок, динамиката може да ја намали вкупната вредност на лигата за радиодифузерите.
Тајмингот за НХЛ не можеше да биде полош. Минатиот месец лигата и Здружението на играчи на НХЛ се договорија да го зголемат ограничувањето на платата во следните три години. Теоретски, тоа е добро за играчите. Но, падот на канадскиот долар значи дека канадските тимови ќе мора да најдат нови приходи за да бидат во чекор со зголемените плати на нивните американски колеги.
Тоа нема да биде лесно, особено на помалите пазари. Во Винипег, на пример, Џетс (Jets) само што почнаа да закрепнуваат од падот на посетеноста предизвикана од инфлацијата поврзана со пандемијата. Уште минатата година претставниците на лигата и тимот изразија загриженост дека франшизата не е одржлива. Зголемувањето на цените на пивото и билетите би било една од опциите за да се компензира падот на канадскиот долар. Но, тоа е пристап кој веројатно ќе ја оттуѓи, па дури и ќе ја намали базата навивачи кои добро знаат дека не се на исто ниво со тимовите од САД.
Се разбира, НХЛ преживеа, дури и напредуваше, за време на други падови на вредноста на канадскиот долар. Но, во последниве децении тоа се постигна со проширување на американските пазари, како што се Лас Вегас и Флорида. Канадскиот хокеј не исчезна, но дури и верните фанови не можат, а да не ја забележат разликата во комерцијалните интереси на лигата.
Дали трговската војна ќе ги прошири тие разлики до степен што канадските фанови нема да сакаат да ја залечат раната? Дали канадските навивачи ќе се откажат од лига која, не по своја вина, ги фаворизира американските тимови пред канадските? Дали ќе се откажат спонзорите? Минатата недела Остров Принц Едвард се закани дека ќе го откаже спонзорскиот договор вреден повеќе милиони долари со НХЛ токму поради царините. Тоа можеби изгледа како мала работа, но ако не се стави крај на трговската војна, лигата треба да се надева дека овој поединечен случај нема да се претвори во тренд.
.webp){kind=icon}
