.webp){kind=icon}
Од почетокот на годинава, заклучно со вчера, од страна на Агенцијата за вработување на Република Северна Македонија (АВРСМ) се дадени позитивни мислења за издавање работна дозвола за странец до Министерството за внатрешни работи за две лица од Непал и десет лица од Пакистан, додека за Бангладеш нема поднесени барања, информираат од АВРСМ за МИА.
Вицепремиерот за економски прашања Фатмир Битиќи, пак, неодамна информира дека од почетокот на годинава над 3.000 странски граѓани добиле дозвола да работат во земјава, а годишната квота, како што посочи, е 5.000. Според него, земјава планира „увоз“ на работна сила, а најмногу кадар недостига во туризмот и градежништвото.
„На ваков начин, со отворање нови работни места, со преквалификација и низ процесот на дуално образование ќе се подобри состојбата со пазарот на трудот и недостигот од работна сила. Долгорочното решение е доквалификација, преквалификација на нашите луѓе што живеат тука и да се стекнат со нови вештини што им се потребни на компаниите“, вели Битиќи, според кого увозот на работна сила не е долготрајно решение, а државата прави напори да ја подобри состојбата со недостигот од работници.
Подолго време во земјава работат работници од Турција, во делот на градежните инвестиции на турски компании, и од Кина, на изградба на автопатиштата. Агенциите за посредување веќе почнуваат да нудат работници од Далечниот Исток, пред сè од Пакистан, Непал и Бангладеш, но за да дојдат во земјава им се неопходни околу 2.000 евра за пат, плус работодавецот треба да им обезбеди и место за престој.
„Тие што сметаат дека нашата држава дава подобри услови за живот, ќе го најдат патот, исто како нашите сограѓани што веруваат дека можат да најдат поквалитетен живот во Западна Европа“, вели Битиќи.
Според него, прашањата како што е увозот на работна сила, мора да се отвораат и да се разговара, бидејќи е подобро да бидеме подготвени, отколку затечени од ситуацијата. Сепак, како што вели, долгорочните решенија треба да се бараат кај нашите граѓани, кои мора да ја сфатат нужноста од преквалификација и доквалификација, зашто некои работни места од пред 30 години веќе не постојат.
