.webp){kind=icon}
Дали и како воопшто да зборувам за политика на работа? Се плашам од претседателските избори годинава, а месеците дебати и расправии околу војната Израел - Хамас ме полудуваат.
- Линда, 52, Питсбург
Дали треба да зборувате за политика на работа? Не. Тешко ми е да ја држам устата затворена или моите мислења за себе, но тоа може да биде добро, барем кога станува збор за пишување колумна со совети. Меѓутоа, кога станува збор за работните средини и разговорите со колегите и соработниците, ве советувам да се однесувате како мене и да се фокусирате најмногу на слушање.
Мојата пријателка Ами има акроним што го користи како еден вид водич во последните неколку месеци: СЛДЛ (SLDL). Тоа значи „кажи помалку, направи помалку“ (англ. Say Less, Do Less). Морам да признаам дека навистина не го сакам СЛДЛ. Како прво, мислам дека многумина од нас, вклучувајќи ме и мене, генерално понекогаш заземаат премногу пасивен став и не ги искажуваат своите мислења толку често и страсно како што треба. Основната идеја на кратенката СЛДЛ секако има свои предности. На пример, би можеле да дознаеме повеќе за другите, за нас самите и за нашите мотивации ако едноставно престанеме да реагираме на општествените очекувања од АБЦ (англ. ABC - Always Be Communicating)... да, го направив тој акроним. Поминуваме толку многу време во комуникација, особено преку дигиталната технологија, што не мора да си даваме време да размислуваме за тоа како ги апсорбираме информациите и му ги враќаме на светот. Една од работите што ги мразам кај социјалните мрежи, на пример, е очекувањето дека секој треба да има мислење и да го сподели. Мислам дека повеќето мислења не се вредни за споделување, а тоа важи и за арогантното искажување на вашите морално исправни политички ставови.
Знам дека е лесно да се каже дека едноставно не треба да се зборува за политика, особено за време на изборна година, каде што се чини дека се нападнати самите основи на американската демократија. (Како, штотуку те измамив!) Исто така, „само кажи не“ изгледа како евтин начин да се извлечеш од тешко прашање затоа што твоето барање е покомплицирано од едноставно прашање „да“ или „не“ и бара повеќе размислувања. Прво, ми кажувате дека вашите очекувања за тоа што може да донесе 2024 година се обележани со вознемиреност или, како што велите, страв. Го разбирам тоа и сочувствувам со вас. Исто така, претпоставувам дека не сакате одговор со „да“ или „не“ на прашањето да зборувате за политика на работа, но сакате одговор на првиот дел од вашето прашање: „како“ да зборувате за политика.
За жал, најдоброто што можам да го направам (освен да ви кажам воопшто да не зборувате за политика, што е веројатно најбезбедната опција) е да наведам неколку прашања што ќе го водат вашето размислување. Што точно размислувате да зборувате за политика на работа? Коментирате нови наслови во весниците? А што е за вас работното место? Дали е тоа место каде што можете да бидете автентични? Местото каде што се работи? И двете? Можете ли да добиете нешто од разговорот за политика на работа?
И дали користите социјални мрежи? Живееме во време кога границата помеѓу приватното и професионалното е нејасна. Објавувањето на вашата јавна сметка на Инстаграм може да доведе до професионални последици ако ги навредите шефовите или клиентите. Сега, во 21 век, вие сте тоа што го кажувате. (А во некои случаи вие сте она што го читате. Некој на Твитер пред неколку години ме прозва затоа што следев сметка на некој за кого „некој“ мислеше дека е трансфобичен. Морав да му објаснам на тој некој дека следењето некого не мора значи дека и ги поддржувам сите ставови на таа личност.)
Се разбира, дали можете или треба да разговарате за политика на работа зависи од тоа каде работите: некои работни места обезбедуваат упатства за вработените за соодветни и несоодветни типови на комуникација. Исто така, важно е ако разговарате за политика како дел од вашата работа. Зборував со мојата пријателка Ребека Трејстер, политичка писателка и колумнистка за списанието „Њујорк“, за тоа како таа ќе му пристапи на вашето прашање. Впрочем, дискусијата за политика е нејзина работа! Како и секогаш, таа имаше многу паметни работи да каже.
Најпрво таа рече дека не е првпат да наиде на ова прашање. Таа вели дека илјадници луѓе ѝ поставуваат некоја верзија на истото прашање (иако тоа е обично вознемиреност поради разговорот за вечера за Денот на благодарноста).
Има многу прашања и проблеми за кои треба да размислите, вели таа. „Контекстуално, за кое политичко прашање зборувате?“, прашува таа. „Разговор за политика може да се одвива на различни начини. Исто така, каква е вашата толеранција за конфликт? Каква е толеранцијата на вашиот соговорник за конфликт? Дали ќе се вознемирите ако некој не се согласува со вас? Дали ќе бидете возбудени? Дали уживате во расправии?“
Ѝ реков на Трајстер дека со оглед на начинот на кој го поставивте прашањето, веројатно спаѓате во таборот „мрази расправија“. Таа се согласува: „Ако го поставувате ова прашање, тоа сугерира дека мислите дека може да има конфликт“, но додава дека различните политички гледишта може да го комплицираат работниот однос и на продуктивен начин. „Ние само размислуваме за тоа како може да заврши лошо, но може да има и можност за значаен дијалог“, вели таа. Тука е и прашањето за разликите во моќта: разговорот со колега од „понизок“ ранг за политиката веројатно ќе изгледа сосема поинаку од разговорот со, да речеме, шефот. И вашата цел треба да се земе предвид. Дали сакате да убедите некого во нешто? Можете ли отворено да кажете што мислите за некое прашање?
Не сфаќајте ме погрешно: важно е да го кажете вашето мислење. Како што ми кажа Трајстер, вака се градат коалиции, се поттикнуваат движењата и се идентификуваат морално релевантни прашања. „Ова се прашања за иднината на планетата, иднината на демократијата, нашите институции, нашите права и нашите слободи, така што мислам дека тоа не е нешто што можеме само да го туркаме под тепих и да не зборуваме на работа“, вели таа. „Нашите животи не можат да се одвојат од тие прашања. Не мислам дека треба да се расправате со вашиот колега за Израел и Хамас. Но, мислам дека не може едноставно да се игнорира тоа.
Ниту ние можеме. Земете го на пример конфликтот на Блискиот Исток. Многумина се чувствуваа принудено јавно да го кажат своето гледиште. Меѓутоа, она што би сакалa да го видам повеќе од вклучување во војна на зборови или преиспитување на меѓусебните тврдења за факти и мислење е изразување на чувствата. Со ризик да звучам како хипик, верувам дека чувствата се точка каде што можат да се сретнат дури и оние од сосема спротивни страни. Дополнително, има реални последици од искажувањето на вашите контроверзни мислења на некои работни места.
Што ме доведува до ова: ако се чувствувате апсолутно принудено да зборувате за политика на работа (и, за разлика од Трејстер, не мора да го правите тоа како дел од вашата работа), размислете за усвојување на ставот МФЛФ (MFLF) или „повеќе чувства, помалку тепачки“. Луѓето може да не се согласуваат со вашето толкување на фактите или дури, како што покажа претседателската администрација на Доналд Трамп, со самата идеја/дефиниција на факт, но она со што не можат да се согласат се вашите чувства. (Нека се обидат) ликови од „добри момци“ и „лоши момци“, дури и ако всушност целосно се согласувате само со едната страна. Ова го отстранува ставот „еден против друг“ од равенката и му нуди на соговорникот нешто реално и вистинито: себеси. А можеби, само можеби, и вие си нудите нешто - потсетник дека дури и во најлошите околности и опкружени со луѓе за кои мислиме дека се најлоши, сите имаме чувства што вреди да се признаат.
Барем тоа не можете да го оспорите.
