Џејмс Ставридис: 10 начини да го принудите Путин да се врати на преговарачката маса

Владимир Путин дојде во Алјаска и доби комплетен третман со црвен тепих, прелет на борбени авиони и топло претседателско ракување. Државата беше иронична локација за средба со оглед на континуираното каење на Русија за тоа што ја продаде на Америка во средината на 19 век. Иако очекувањата беа ниски за постигнување договор за целосен прекин на огнот, повеќето набљудувачи се надеваа барем на пат кон официјални преговори.

Но, како што тоа го правеше со месеци, Путин едноставно продолжи да игра и реагира како боксер во рингот, избегнувајќи и прекин на огнот или дури и демонстрирана подготвеност за преговори. Потиснатиот претседател Доналд Трамп го откажа планираниот ручек за да разговара за пошироки економски и безбедносни прашања со Русија, некарактеристично одби да одговара на прашања и одлета назад во Вашингтон за да размисли за следните чекори.

Јасно е дека ќе бидат потребни „строги мерки“, да ги употребиме зборовите на Трамп, за да се натера Москва не само да седне на преговарачката маса, туку и да остане на вечера. Но, кои мерки треба да бидат предмет на дискусија за да се убеди максималистот Путин да ги намали своите барања? Дали постои специфична листа по која треба да се водиме?

Нудиме 10 опции што Белата куќа, делувајќи во договор со европските сојузници, би требало сериозно да ги разгледа, а се подредени според степенот на проблеми за Москва:

Зголемување на бројот на авиони Ф-16 за Украина на најмалку 100.

Тоа би било тројно повеќе од бројот на Украинци кои се обучуваат за борбени авиони и би обезбедило соодветни капацитети и вештини за воздух-воздух, воздух-земја и електронско војување. Ова треба да го направи заедничка работна група на САД и Европската Унија под раководство на врховниот сојузнички командант на НАТО.

Четирикратно зголемување на бројот на оружје со долг дострел, земја-земја, што се испорачува за Украина.

Американскиот ракетен систем со висока мобилност на артилерија е златен стандард, но европските одбранбени сили, исто така, имаат моќни капацитети во оваа област. Комбинацијата на купување американско и европско оружје би била прилично успешна опција.

Дополнително на ова, треба да се обезбедат високо прецизни разузнавачки информации за насочување на овие ракети за Украина, со детален фокус на руските логистички системи.

САД поминаа децении проучувајќи како да ги реконструираат воените логистички синџири за да ги пронајдат критичните јазли и да ги уништат, правејќи го синџирот на снабдување бескорисен. Доделете го овој напор за таргетирање на комбинирана работна група на Транспортната команда на САД и Стратешката команда на САД, обете предводени од двајца воени команданти со богато искуство.

Почнете да распределувате технологија и хардвер за беспилотни возила помеѓу ЕУ, САД и Украина.

Ставете посебен акцент на поморските беспилотни системи (воздушни, површински и подморски). Насочете се кон преостанатите бродови на руската Црноморска флота. Користете ја експертската работна група 59 на американската морнарица, со седиште во Арапскиот Залив, која опсежно експериментираше со поморско беспилотно војување.

Конфискувајте ги 300 милијарди долари руски средства во западните банки, вклучувајќи ги и 10-те милијарди долари во американските институции.

Потоа, искористете ги парите за да формирате доверителен фонд, од кој профитот трајно ќе се користи за украинските одбранбени трошоци. Со инвестирањето на средствата нека управува заеднички тим од финансиски експерти на САД и ЕУ на начин на кој тоа го прави одборот на директори во големите фондации.

Веднаш воведете секундарни санкции за глобални купувања на руска нафта и гас.

Овие мора да бидат универзално поставени за секоја нација што работи, вклучително и Кина. Следење и запленување на руската „флота во сенка“ што е вклучена во такви активности, со цел конфискација на најмалку 10 вакви танкери месечно.

Обезбедување безбедносни гаранции слични на тие на НАТО за Украина (но без целосно формално вклучување во алијансата).

Проширување на соработката на НАТО со секој елемент од украинската војска, особено преку некои од центрите на НАТО, на пример Кооперативната сајбер одбрана на НАТО во Талин, Естонија; Воздушни операции во Лион, Франција и Поморска безбедност во Истанбул.

Да се испратат европски трупи за воена обука и советување во Украина.

Би било потребно да се цели на почетна сила од 5.000 експерти, со капацитет за самозаштита кои ќе работат на сите нивоа (со повисок приоритет од тој на тактичката, прва линија) со украинската војска. Фокусирање на разузнавање, војување со беспилотни возила, сајбер безбедност, поморско војување и логистика. Ова би била воена мисија на ЕУ слична на напорите за борба против пиратството или балканската безбедност што Европејците рутински ги спроведуваат.

Планирање и спроведување зона на забранети летови над Украина.

Ова би бил одбранбен механизам по природа, но би вклучувал воздушни средства за секоја земја-членка на НАТО и би дејствувал под контрола на врховниот сојузнички командант на алијансата преку работна група формирана во воздухопловната база Рамштајн во Германија. Околу 100 борбени авиони, вклучувајќи го и наменскиот систем на НАТО за воздушно предупредување и контрола (E-3 Sentry), би помогнале во одржувањето на зоната.

Формално да се прими Украина во НАТО Алијансата.

Очигледно, ова би била „нуклеарна опција“ и би било тешко да се спроведе низ формалниот процес на НАТО. (Погледнете го едногодишното одложување за прием на Финска и Шведска, крајното очигледно решение.) Но, како крајна закана за Путин, би било многу моќно.

Додека Трамп и неговиот тим ги разгледуваат своите опции за да извршат доволнo притисок врз Путин, точките од оваа листа би можеле првично да бидат закана и да се користат една по една доколку е потребно. И секако, отстапувањето на дел од својата територија што веќе е во руски раце од страна на Украина би морало да биде дел од конечниот договор. Постојат и моркови и стапови што треба да се употребат против Москва, вклучително олеснување на санкциите и враќање на нивните средства. Но, се чини дека сепак се потребни повеќе стапови од моркови за да се натера Путин да склучи договор.

Ставридис е декан на Факултетот за право и дипломатија „Флечер“ на Универзитетот Тафтс. Тој е член на одборите на компаниите „Аон“ (Aon), „Фортинет“ (Fortinet) и „Анкура консалтинг“ (Ankura Consulting Group).

Во моментов нема коментари за веста. Биди прв да коментира...

Остави коментар