.webp){kind=icon}
Нов Зеланд размислува да воведе такса за туристите, и за локалните и за меѓународните, при посета на националните паркови и други јавни површини кои се дом на некои од најживописните пејазажи во земјата.
Владата бара мислења за низа предлози за модернизирање на начинот на управување со овие подрачја, изјави министерот за зачувување Тама Потaка во петокот во Велингтон. Консултациите вклучуваат како да се контролира и максимизира комерцијалниот пристап за туризмот и други бизниси, како и правила за подобра заштита на природната околина.
„Исто така, се консултираме за предлог за воведување наплати за пристап до одредени јавни заштитени подрачја“, рече Потaка.
„Наплатите за пристап се широко користени на меѓународно ниво за да помогнат во одржување на популарните места.“
Многу од значајните дестинации во Нов Зеланд, како Милфорд Саунд, Аораки Маунт Кук и преминот Тонгариро, се наоѓаат во национални паркови кои се достапни без надомест. Со растот на бројот на посетители, притисокот врз локациите станува сè поскап за Одделот за зачувување и локалните совети, додека постојат и загрижености за влијанијата врз уникатните растенија и дивиот свет во земјата.
Многу земји воведуваат такси за пристап како начин за контрола на бројот на посетители и зголемување на приходите, се наведува во документот на одделот, во кој се наведуваат Националниот парк Улуру-Ката Тјута во Австралија, Фуџи-Хаконе-Изу во Јапонија и Јелоустоун во САД.
Документот наведува опции кои вклучуваат наплаќање на истата цена за сите посетители, наплаќање со намалена цена за локалните жители, или наплаќање само за меѓународните посетители. Не се даваат препораки.
Наплатата за сите посетители би била поедноставна и би овозможила цената да се користи како алатка за управување, но исто така може да биде пречка за Новозеланѓаните кои сакаат да се поврзат со земјата, се наведува во документот.
Диференцијални цени се показател дека граѓаните веќе придонесуваат преку нивните даноци, но би го направило системот покомплициран, се вели во документот.
Документот поставува и прашање за тоа каде треба да се применуваат таксите за пристап. Опциите вклучуваат места кои се популарни кај странските туристи, кои се под притисок заради инфраструктура или имаат високи вредности на биодиверзитет и пејзажи. Повторно, не се даваат конкретни препораки.
Друг пристап може да биде таканаречената паркинг-карта која обезбедува пристап до повеќе од 2.000 американски федерални рекреативни локации, според документот.
