Брилијантната Барби - изненадувачки интелектуален филм

Режисерката Грета Гервиг нѐ води на необично патување во филмот „Барби“, каде што на солзите им се дава повеќе простор отколку што можете да очекувате. Филмот е проткаен со идеи за смртноста и општата болка што ја придружува судбината на луѓето, особено ако сте жена - во несовршен свет. 

Во центарот на истражувањето на режисерката е Маргот Роби како Барби, оживеана верзија на познатата кукла од компанијата „Мател“  (Mattel). Многу рано во филмот, Барби влегува во „реалниот свет“ за да се справи со неочекуваниот напад на апатија што ја обзел и се заканува да го уништи нејзиниот утописки свет. Во тој обид, Барби првпат доживува тага и почнува да плаче. Почнува со една солза, но за неа тоа е непознато чувство и наедно восхитувачки момент на ранливост на филмското платно. 

Додека го гледав филмот, не можев да не пролеам понекоја солза, поттикната од приказната што се вртеше помеѓу тажно и лудо, понекогаш постигнувајќи ги и двете истовремено. Во одредени секвенци, Гервиг донекаде се колеба балансирајќи на метафоричната жица што ја постави пред себе, но непријатноста е речиси вградена во самата идеја за Барби, која во основа зборува за тоа колку е тешко на сите да им бидеш сè. 

Барби очигледно не е наменета за најмалите деца, оние што „Мател“ веројатно ги смета за своја целна група. Малите деца можеби ќе бидат восхитени од светлите бои и фантастичните костими, но овој спектакл со оценка ПГ-13 претставува интелектуален предизвик што веројатно целно е насочен кон милениумците како самата Гервиг, кои се соочуваат со сопствениот однос кон оваа кукла и нејзиното необично место во американската потрошувачка свест. 

Да, „Барби“ е филм произведен од компанијата за играчки, но филмот е амбивалентен и на моменти непријатен кон „Мател, кој во некои моменти се претставува како негативец во приказната, така што не е јасно колку филмот е всушност адекватна реклама за самата компанија. Подлабоко разгледување на таа когнитивна дисонанца може да предизвика егзистенцијална криза слична на онаа што Барби ја доживува на екранот. Можеби тоа е и крајната цел на Гервиг, заедно со дебатите за ставот на филмот за феминизмот и патријархатот, кои сигурно ќе бидат уште пожестоки. 

Гервиг, која го напиша сценариото заедно со партнерот Ноа Баумбах, брзо ги поставува правилата на Барбиленд. Како што објаснува нараторката Хелен Мирен, Барби живее во паралелен свет покрај нашиот, каде што се решени сите проблеми на феминизмот бидејќи Барби може да биде сѐ: докторка, астронаутка, сирена, претседателка. Барбиките живеат непречен живот во своето општество предводено од Барби, каде што секој ден е совршен, а секоја вечер е моминска вечер. Кеновците, од друга страна, копнеат по погледот од барбиките за да се чувствуваат исполнето. Особено еден Кен (Рајан Гослинг) очајно ја посакува љубовта на својата Барби (Роби), која е главно незаинтересирана за него. 

Но, тогаш Барби – која себеси се нарекува Типична Барби – почнува да размислува за смртта. Нејзините стапала, секогаш на прсти, стануваат рамни. На нејзината кожа се појавува малку целулит. Другите барбики ја испраќаат кај Чудната Барби (Кејт Мекинон), еден вид пророчица, чие лице е намачкано со маркер, а косата ѝ е потстрижена. Чудната Барби објаснува дека тие чувства се предизвикани од детското во Барби, што предизвикува јаз меѓу Барбиленд и реалниот свет. За да го поправи тоа, Барби мора да се впушти во нашиот универзум. Кен ѝ се придружува, како секое премногу возбудено милениче. 

Кога Барби и Кен ќе пристигнат на овие непознати територии, тие веднаш доживуваат контрадикторни искуства. Барби, додека вози ролери низ Санта Моника, првпат чувствува погледи исполнети со страст, додека Кен одеднаш сфаќа како е да се живее во патријархат - радост што на крајот ја пренесува во Барбиленд. (По патувањето во реалниот свет, тие на крајот се враќаат во својот - со измешани впечатоци.) Во меѓувреме Барби, во мисијата да ја реши својата мака, завршува во друштво на тажна тинејџерка (Аријана Гринблат) и нејзината мајка што ја сака Барби (Америка Ферера). Тие мора да го избегнат заробувањето од г. Мател (Вил Ферел) и неговиот нагласено машки деловен одбор, средина што многу ја збунува Барби. 

Сценариото на Гервиг и Баумбах бара да ја игнорирате логиката и да не размислувате за тоа како овие кукли со човечка големина можат да скокаат низ Лос Анџелес без никакво знаење за тоа како всушност функционираат работите, додека во исто време длабоко сте заинтересирани за борбата на Барби да се справи со новата фаза на свеста. И речиси неверојатно, тоа функционира. 

На крајот, Барби е принудена да се соочи со суровоста и нееднаквоста на современото општество, додека истовремено се бори против тоа влијание дома, каде што Кен им ги пренесува своите новооткриени сознанија на другите кеновци. Истовремено, таа мора повторно да открие која е, што претставува и, што е најважно, што навистина сака од животот, од другите и од себе. 

Има моменти што изгледаат развлечено. Во таа смисла, продолжената песна на Кен, со нијанси на Базби Беркли, Агнес де Мил и NSYNC, е смешна до делириум и визуелно спектакуларна; трае предолго, иако е јасно дека Гослинг искористува дел од својот момчешки настап во клубот „Мики Маус“. Гослинг, кој навистина е забавен во портретирањето на Кен како несигурно момче, ќе продолжи да биде главна цел за мемиња - но Барби блеска благодарение на нијансираната изведба на Роби. 

Лесно е да се нагласат камперските аспекти на улогата, но Роби се соочува со Барби со сериозност и ококорени очи. Сцените во кои таа глуми со други жени што не се барбики - особено Ферера и Реа Перлман (која игра лик што нема да го откријам) - го имаат нежното емотивно чувство што Гервиг го воведе во својот дебитантски филм „Лејди Бирд“ (Lady Bird)и во својата адаптација на „Мали жени“ (Little Women). 

Забавата што ја остварува Гервиг со својот материјал е неспорна, од продолжените музички секвенци, преку заднината во стилот на златната доба на Холивуд, до баналностите за Барби, кои постојано ги истакнува. (Дали знаевте дека Барби има куче што врши нужда? Дека постоела и сестричка Скипер - нејзина помала сестра?) 

Сепак, суштината на Барби е во солзите што Роби мајсторски ги пренесува. Иако игра кукла, нејзините солзи изгледаат вистински. Можеби и вие ќе пуштите понекоја. 

 

 

 

 

Во моментов нема коментари за веста. Биди прв да коментира...

Остави коментар