.webp){kind=icon}
На страниците на „Блумберг Адрија травел“ (Bloomberg Adria Travel) можете да најдете серија интервјуа со авантуристи од различни области, кои ќе ви откријат што ги инспирирало на нивните патувања. Мила Литвињенко, сопственичката на брендот за шминка „Аура“ од Србија, го обиколила речиси целиот свет. Нејзините патнички сувенири во вид на многубројни белезици сведочат за нејзините патувања и средби со различни култури и луѓе. Белезиците станаа дел од нејзиниот идентитет и често привлекуваат внимание при безбедносните контроли на аеродромите. Сепак, таа никогаш не ги вади, бидејќи тие претставуваат неизбришливи траги од нејзиното животно искуство.
„Моите патувања најчесто се поврзани со работата што ја работам, но секоја година резервирам време за некое патување што е исклучиво за мојата душа“, вели Литвињенко. Таа не сака да се потпира на препораките од другите, бидејќи верува дека очекувањата, интересите и естетиката на луѓето се разликуваат. Иако еднаш послушала препорака на пријател и ја напуштила дестинацијата само по два дена, сфатила дека она што им одговара на другите можеби не е во согласност со нејзините очекувања.
50 белезици како 50 разгледници
Како особено инспиративни дестинации, таа ги издвојува патувањето во Индија со возот „Махараџа“, Мароко - Маракеш (кои ги посетила 4-5 пати и секојпат откривала нешто ново), Шри Ланка, Бангладеш и првото патување во Азија (Пекинг и неговата околина во 1996 година). „Се сеќавам на секој момент, мирис, емоција од моментот кога слетав во Пекинг“.
Индија секогаш предизвикува многу контроверзии: „Прва асоцијација со Индија ми се боите, нереалните контрасти во многу ограничен простор (палатите на махараџите, а пред нив лежат болни и сиромашни луѓе, култот на кравите, што значи дека ги има насекаде, кастинскиот систем, кој сè уште функционира). Повеќето луѓе не сакаат повторно да одат или да се вратат во Индија. Јас сакам. Повторно би го почувствувала сето тоа и сигурно би имало и нешто ново“.
Сепак, најважниот дел од патувањето за неа, како што вели, се стекнувањето нови знаења и искуства и запознавањето со луѓе, култури и навики. „Мојот брат, кој долго време живее во Америка, е заслужен за многу мои откритија за патување, а едно од нив е и Стоунхенџ, но не во Англија, туку во градот Салем, во државата Њу Хемпшир во САД. Се состои од лавиринт од урнатини, одаи, ѕидови и свечени простори, кои се изградени од камења. Неговото точно потекло и градба се предмет на дебата. Не е сигурно дали е изграден од домородните американски култури или од мигранти од Европа.
На локалитетот се пронајдени различни натписи, вклучувајќи и огамско, феникиско и ибериско пунско писмо. Овие натписи дополнително ја зголемуваат мистеријата околу потеклото и целта на ова место“.
Како и за белезиците, има чувство дека некои дестинации сами ја пронаоѓаат неа. Или ја чекаат.
„Така, во 2019 година бев поканета на посебен настан на модната куќа ’Кристијан Диор’. Две години пред тоа талкав два часа во Прованса во потрага по Диоровиот летниковец ’Ла кол ноар’ (La Colle Noire). Тоа е куќата во која познатиот дизајнер ги помина последните години од својот живот, во спокојот на провансалскиот пејзаж и опкружен со мирисите на неговите омилени растенија: мајски рози, јасмин, лаванда, како и маслинови дрвја и винова лоза, кои биле инспирација за познатите парфеми.
„Ла кол ноар“/Лична архива
Го најдов и бев среќна што барем низ капијата можев да видам дел од имотот. Почувствував дека таа капија еден ден ќе се отвори за мене. И навистина, точно две години подоцна, се оствари тоа! Со домаќинот од групата ЛВМХ (LVMH), кој е задолжен за нивните недвижности, го разгледав имотот, куќата чиј ентериер е инспиративен пример за префинет, еклектичен стил, а декоративната градина што тој ја осмислил до најмалите детали беше апсолутно величествена. Долниот дел од куќата е реконструиран. Горниот е останат оригинален, а особено се внимавало да се зачува изгледот на неговата работна соба. Орманите од 1950-тите години што се зачувани и понатаму се сон на секоја жена и по изгледот и по функционалноста“.
Иако е познато дека креаторот имал многу таленти, помалку е познато дека, покрај модата, успешно создавал и кулинарски деликатеси: „На книга со неговите рецепти налетав малку порано, при посетата на ’Диор херитиџ’, место скриено зад фасадите на Хаусман на авенијата Монтењ во Париз, каде што се зачувани сите спомени од славната куќа, па и оригиналните рецепти на Диор. Во нив имав можност да уживам на ручекот што следуваше во ’Ла кол ноар’, каде што секое јадење беше придружено со приказна за оригиналниот рецепт на Диор, неговата историја, начинот на сервирање и други интересни детали“, објаснува Литвињенко.
Лична архива
Друго патување што ја оставило без здив била посетата на Маракеш, која исто така ја организирал ЛВМХ за своите клиенти. „Нивото на персонализација и внимание на деталите е одраз на врвниот луксуз и грижа за брендот: од брендираниот авионски билет, самиот авион, кој беше брендиран, навлаките за перници во хотелот со моите иницијали, па до посетите на волшебни места. Имав чувство дека сум во бајка, дека сонувам. Убавината, глетките, мирисите, музиката... сите сетила беа на максимум. На крајот се одржа модна ревија во палатата ’Ел Бади’“.
Покрај емоциите и нематеријалните спомени, кои и по изминувањето на времето остануваат многу впечатливи, луѓето сакаат и сувенири, а оваа светска патничка, покрај белезиците, има страст и за собирање сувенири, но исклучиво такви што симболизираат превозни средства: „Мојата колекција вклучува такси од Њујорк, полициски автомобили, тук-тук, лондонски црвен автобус…“
Пред куќата на Диор/Лична архива
„Што се однесува до финансиските информации, никогаш не сум истражувала ниту сум се распрашувала однапред“, вели таа и додава дека тоа имало своја цена, но дека ги научила тие лекции. „Повеќето луѓе знаат дека ако седнете на плоштадот ’Свети Марко’ во Венеција, плаќате музичка такса, а едно капучино може да чини и 25 евра. На неколку преубави места само се сместив без да го погледнам ценовникот и ја платив таа ’музичка такса’. Сега веќе не го правам тоа, затоа што можам да проценам каде не треба да се седне“.
А неизбежен дел од секое патување е откривањето на магијата на локалната кујна. „Не сум љубителка на отмени јадења, сакам едноставни места што ги посетува локалното население. Со оглед на тоа што татко ми беше епидемиолог, рано научив да избегнувам термички необработена храна. Секогаш наоѓам локални жители што можат да ми препорачаат каде и што да пробам, особено кога патувам во Африка, Азија, Централна и Јужна Америка. Исто така, кога станува збор за хотели, во секој град има два-три ресторана што редовно ги посетувам. Кога сум во Италија и Франција, а поради работата тоа е често, сакам да посетувам супермаркети и пазари и сама да си приготвувам оброци. Во тоа најмногу уживам, иако можеби не е гламурозно. Во хотелската соба често поставувам трпеза, па дури палам и свеќи за да создадам пријатна атмосфера.
Перници со иницијали на гостите/ Лична архива
Едно од најлошите искуства што се однесува до храната беше во Нингбо, Кина. Отидов во ресторан со деловен партнер, а келнерката наизменично ги бришеше подот и масите со истата крпа. Со оглед на тоа што планирав да останам неколку дена во Азија, решив да не јадам во тој ресторан (се разбира, со пристојно објаснување за да не го навредам домаќинот) за да избегнам евентуални стомачни проблеми“.
Малку е познато дека Диор бил одличен готвач/ Лична архива
Ѕвездичките не се одлучувачки, смета таа, а не ја фасцинираат ни „познатите“ синџири на хотели, кои може да ја удвојат цената на патувањето. За далечните дестинации секогаш купува авионски билет и резервира хотел многу порано, што значително ги намалува трошоците. „Ако сум на некоја егзотична дестинација, често изнајмувам полупансион, бидејќи рестораните се несразмерно скапи, а и во таа опција секогаш наоѓам нешто што ми се допаѓа и тоа можам да го повторувам секој ден, без да ми стане здодевно. Кога сакам нешто, не го менувам“.
