.webp){kind=icon}
Во последниве години не можевте да поминете покрај кулата Галата во Истанбул или околните улици покрај Истиклал, а да не забележите редици луѓе во многубројните ресторани и кафулиња. Редиците сепак не се за баклава, кумпир или кунафе, туку за десертот што на Босфорот долета од другата страна на континентот. Чизкејкот од Сан Себастијан се етаблира како вистинска цариградска гастрономска атракција и, како и секоја вистинска атракција, ве тера да сакате повторно да се вратите.
Специфичноста на овој чизкејк е што се пече на високи температури, за да биде кората рустикална, сосема различна од кремастата внатрешност, а Турците додале и прелив од чоколадо, ф'стаци или џем. Кога во тој древен град, на границата на световите, ќе го пробате овој оригинален баскиски деликатес облеан во стопено чоколадо и сето тоа ќе го измиете со горчлив турски чај или, ако навистина мора, кафе, во состојба сте да ги разберете сите предности на глобализацијата, дури и во гастрономското издание.
Турците понекогаш прифаќаат нешто толку силно што почнуваат да го претставуваат како своја традиција. Така, во анадолските чаршии ви сервираат помфрит како автохтоно локално јадење и по некое време ви влегува под кожа, иако тоа е слично и во Македонија. Колачот со сирење од другиот крај на Европа се закотвил во Галата прекуноќ и додал само уште едно поглавје во туристичкиот патопис на Истанбул.
Чизкејкот од Сан Себастијан, познат и како запалена баскиска торта, е создаден пред триесетина години во малата слаткарница „Ла вина де ла парте Виеја“ (La Vina de la Parte Vieja) на брегот на Атлантски Океан. Ја направил готвачот Сантијаго Ривера, кој подоцна многупати ја раскажуваше историјата на својата работа пред медиумите, а тортата ја нарече „мало чудо што му донесе многу радост“.
„Нашиот чизкејк создаде свој тренд, а подоцна се создадоа варијации на темата низ целиот свет. Тоа е социјален феномен во Турција. Исто така е многу познат во Јапонија. Исто така добро поминува и во САД. Слушам дека стигнал дури и во Австралија и дека и Французите уживаат во него“, изјави еднаш за „Ел паис“ (El Pais) готвачот, кој сега е во седмата деценија од животот, наведувајќи дека му биле потребни три години да ја најде вистинската формула.
Ривера почнал да го тестира рецептот во 1987 година, а три години подоцна го додал во менито.
„Нашите купувачи со текот на времето го прославија десертот“, додаде тој. Почнувајќи со приготвување два колача дневно, бројката стигна до „небројни“ колачи, бидејќи 20 од нив се веќе приготвени во 7 часот наутро.
Популарноста на чизкејкот од Сан Себастијан меѓу туристите во Истанбул ги „турна“ и социјалните мрежи, каде што тортата најчесто се прикажува со средновековна кула во заднина, а само уживањето во неа е претставено како своевидна туристичка нирвана.
Достапно е во Истанбул и пошироко од Галата и Истиклал, а се печатат и специјални водичи со најдобрите места за уживање во овој деликатес. Цената може да достигне и до десет евра по парче.
