Кина во септември увезла рекордни количини руски течен природен гас и јаглен за производство на челик, со што вкупно за купување руски енергенси се потрошиле над 50 милијарди долари откако инвазијата во Украина ја натера Москва да ја прошири продажбата со својот стратешки сојузник.
Увозот на јаглен од Русија во Кина во септември порасна на 2,5 милиони тони од претходните 900.000 тони реализиран увоз во истиот месец лани, а 1,9 милиони тони во август годинава, покажуваат податоците на кинеската царина. Продажбата на течен природен гас порасна за третина во однос на ланскиот септември и сега се работи за количини од 819.000 тони. Кина од почетокот на годинава не ги пријави увезените количини преку гасоводот, главниот канал за руски гас.
Увозот на сурова нафта од Русија минатиот месец изнесуваше 7,5 милиони тони, што е помалку отколку во август кога беа увезени 8,3 милиони тони, но сепак е значајно повеќе од ланскиот септември за кога статистиката покажува увоз од 6,1 милиони тони. Во овој сегмент Саудиска Арабија ја надмина Русија, како најголем снабдувач на Кина.
Севкупно, овие бројки водат до увоз на руски енергенси во Кина од над 51 милијарди долари за седумте месеци од почетокот на војната во Украина. Во истиот тој период лани кинеската набавка на енергенси од Русија изнесуваше 30 милијарди долари.
Иако вредноста на увозот е зголемена поради глобалниот раст на цените на енергенсите, Кина и натаму набавува големи количини од Русија, понекогаш и по намалени цени. Москва има задача да пронајде станица за извоз бидејќи во најголемиот дел од светот руските енергенси се бојкотираат како казна поради инвазијата врз Украина. Новиот пакет санкции од Европската унија, со што танкерите со руски енегенси ќе бидат лишени од осигурување и други услуги, би требало да стапи на сила од 5 декември.
Кинескиот јуан падна на најниско ниво од 2007 година, откако централната банка ја олабави контролата над својата строго контролирана фиксна валута, така што курсот го постави на најниско ниво во последните 14 години. Тоа ќе ги зголеми и натрупа трошоците за купувачите на суровини, намалувајќи ја побарувачката во моментот кога потрошувачката на најголемиот светски увозник веќе е под притисок поради забавување на економијата и политиките на нулта Ковид.